W ten sposób wypowiedział się Sąd Apelacyjny w Katowicach w orzeczeniu prowadzonym pod sygnaturą akt V ACa 723/15. Sąd ten potwierdził dotychczasową linię orzeczniczą oraz poglądy judykatury w tym zakresie.
Przedmiotowa sprawa dotyczyła odpowiedzialności za szkody na zdrowiu (roszczenie o odszkodowanie i zadośćuczynienie za uszkodzenie ciała i wywołanie rozstroju zdrowia) wyrządzone przez lekarzy, w szczególności zaś kwestii ustalenia istnienia związku przyczynowego między działaniem lekarzy a powstałą szkodą pacjenta.
Sąd ten potwierdził dotychczasową linię orzeczniczą i poglądy judykatury wskazujące, iż istnienie wskazanego związku przyczynowego z reguły nie może być wykazane w sposób absolutnie pewny, z tego też względu wystarczy jego ustalenie z dostateczną dozą prawdopodobieństwa. W procesach lekarskich poczynienie ustaleń w zakresie istnienia związku przyczynowego między działaniem a szkodą jest często bardzo utrudnione, w większości wypadków można mówić tylko o prawdopodobieństwie wysokiego stopnia, rzadko natomiast o pewności czy wyłączności przyczyny. Jeżeli zachodzi prawdopodobieństwo wysokiego stopnia, że działanie lub zaniechanie ze strony lekarza, czy też personelu szpitala było przyczyną szkody, można uznać związek przyczynowy za ustalony.
Lekarz i szpital odpowiadają za normalne skutki działania i zaniechania, tj. takie, które zwykle w danych okolicznościach następują. Podmioty te nie odpowiadają za nadzwyczajne skutki zdarzeń, których nie da się przewidzieć, oraz za inne skutki, niepozostające w normalnym związku przyczynowym z ich działaniami. Nie ma przy tym znaczenia, czy przyczyna powstania szkody jest dalsza, czy bliższa, byleby tylko skutek pozostawał jeszcze w granicach „normalności”. Bez znaczenia pozostaje to, który z pracowników szpitala dopuścił się niedbalstwa, gdyż przyjmowana jest w takim wypadku reguła winy anonimowej. Brak należytej staranności personelu pacjent musi udowodnić. Ustalenia w tym zakresie mogą być oparte na notoryjności (art. 228 k.p.c.), przyznaniu (art. 229, 230 k.p.c.) lub domniemaniu faktycznym (art. 231 k.p.c.).
Orzeczenie to jest istotne, jako wpisujące się w dotychczas jednolitą linię orzeczniczą sądów powszechnych, co istotnie ułatwia poszkodowanym w wyniku błędów medycznych wykazywanie swoich roszczeń w procesach sądowych.
Napisano w Aktualności